(متن سخنان مصطفی هجری، مسئول مرکز اجرائی حزب دموکرات کوردستان ایران در کنفرانس "در راه اتحاد فراگیر و دموکراتیک" در فرانکفورت آلمان)

 

مردم آزادی­خواە ایران

احزاب و تشکل­های سیاسی

 مایە خوشحالی است کە امروز بە نمایندگی از حزب دموکرات کوردستان ایران ، دیدگاە کلی جنبش کوردستان و بطور اخص دیدگاە حزب متبوع خود را در رابطه با اعلام پلاتفرم" همبستگی فراگیر" بە اطلاع شما می­رسانم.

 نگاە ما با عطف بە تجربە طولانی و تاریخی استبداد ایرانی، در اساس معطوف بە آیندە است. آیندەای کە در آن “ایرانی دیگر” شکل بگیرد. ایرانی کە در آن ارادەها معطوف بە نفی تمامیت­خواهی با هر ماهیت و شکلی باشد. ایرانی کە واقعیات متکثر موجود در جغرافیای سیاسی آن، جایگزین افسانەهای تمامیت­خواهانە باستانی و دینی باشد. واقعیاتی کە در آن، جوامع هویتی بر اساس اختیار و ارادەی خود، ضمن حقوق برابر، باهم بودن را تجربە نمودە و بە رسمیت بشناسند. بە یاد می­آوریم کە جنبش " ژن، ژیان ، ئازادی" بستری بە غایت انسانی و دوراندیشانە را نمایندگی می­کند کە ظرفیت و توان بنیان نهادن ایرانی" متفاوت از گذشتە" را دارد، منوط بە این کە شناخت و درک عمیقی از مقولەهای بنیادی و مترقی آن را داشتە باشیم.

 امروزە هم دموکراسی به عنوان بستری اولیە،  توان پاسخگویی بە بسیاری از پرسش­های هویتی را در خود دارد. در شرایط حاضر هم، ما بە عنوان جنبش رهایی­بخش کوردستان و نیز جنبش هویت­خواهی ملل تحت ستم  و دیگر آزادی­خواهان ایران، خود را در منظومەای تعریف می­کنیم کە در آن سیاست دمکراتیک و باثبات و بنیاد آیندە ایران، مبنای حل مسائل باشد، نە سیاست انکار و سرکوب.

 چنانکە در اصول مندرج در “همبستگی فراگیر” آمدە، حقوق بشر از اصول بنیادین چنین همبستگی­ای در فردای ایران خواهد بود. رویکرد ما بە حقوق بشر، رویکردی عملگرایانە است. بە عبارتی دیگر، حقوق بشر از منظر این پلاتفرم اتحاد، منبعث از فهم و معرفتی است کە عمل بە آن، مقدم بر ارجاع آن بە قانون اساسی احتمالی است. چرا کە اعتراف و بە رسمیت شناختە شدن تکثر و تنوع  را امری حیاتی می­دانیم تا امری پسینی و احالە آن بە آیندە.

 بە رسمیت شناختە شدن ایران بە مانند جغرافیایی چند ملیتی امری نیست کە در فردای آزادی ایران در قانون اساسی احتمالی بە دنبال آن گشت، بلکە در چهارچوب حقوق بشر، امری کاملا طبیعی و بدیهی است کە اعتراف بە آن در شرایط خاص، می­تواند سنگ بنا و معیار سنجش اعتقاد عملی بە مسائل حقوق بشری و مسئلە ملی در ایران باشد.

 ایران امروز، برآیند دو پرسش انکار شدە است. از طرفی آزادی و حقوق فردی انسان­ها توسط نظام­های مستبد در این جغرافیا نفی شدە است و از سوی دیگر، جوامع هویتی از طرف نظام­های تک هویتی- قومی، با روایت باستانی و ولایت­مدار و بە بهانە تمامیت ارضی و امنیت ملی، سرکوب شدەاند.از این رو، مسئلەای حیاتی است کە پاسخی فراخور برای آن داشتە باشیم و چهارچوبی روشن و  دورنمای مشخصی را برای آن ترسیم کنیم.

 برای ایجاد بستر تحول در این شرایط انسداد، همبستگی­هایی از این دست همراه با پذیرش تنوع و تکثر و نهادینە کردن آن، می­تواند راهگشای ورود بە حل دمکراتیک مسائل انباشتە شدە در ایران باشد. در همان حال واقعیتی را نباید فراموش کرد، آن هم برچسب­هایی است کە بە چنین همبستگی­هایی خواهند زد. چرا کە دستگاە تبلیغی و پروپاگاندای جمهوری اسلامی و نیز پس­ماندەهای گرایشات تمامیت­خواهانە، همچنان فعال هستند تا بە تقویت و اشاعەی فضای نفی و سرکوب در این جغرافیا دامن بزنند.

 بە هر صورت این وظیفە ماست تا با صعە صدر، انسجام، هماهنگی و همبستگی بیشتری، تصور بهتر و عقلانی تری را بە افکار عمومی ارائە بدهیم. تصوری کە نمونە آن را در ماه­های نخستین جنبش " ژن، ژیان ، ئازادی" شاهد بودیم. تصوری کە تنها در پی  آزادی و رهائی از تمامیت­خواهی بود. چرا کە اعتقاد این بودە و هست کە ما می­توانیم در کنار همدیگر باشیم و آیندە متفاوتی را رقم بزنیم. پس اولویت ما در شرایط حاضر تنها مبارزە و همبستگی علیە جمهوری اسلامی نیست، بلکە ارائە پلاتفرمی فراگیرتر است کە توان نمایندگی تنوعات ملی و هویتی چنین جغرافیای متکثری را اعتلا ببخشد.

دوستان عزیز

 ما بە عنوان حزب دموکرات کوردستان ایران، در حوزە هویت کوردستانی، جامعەای پویا را نمایندگی می­‌کنیم. ضمن پایبندی بە  اصول مندرج در این اتحاد، برپایی و پویایی دموکراسی در آیندە ایران را منوط بە اتحاد عملی جریانات آزادی­خواه و ملتزم بە مسائل ملی و دموکراسی می­دانیم. آنچە می­توان بر آن تاکید داشت، این است کە دموکراسی عمیق و حقوق بشر تنها می­تواند بر بنیان حق تعیین سرنوشت مردم استوار باشد و پرسش­هایی چون حاکمیت، عدالت، کرامت، حقوق فردی و ملی برای جوامع هویتی و تحت ستم در ایران بی پاسخ نماند. چنین خوانشی، می­تواند امکان و نقطە عطفی باشد در بە پایان رساندن امر تمامیت­خواهی. پس لازم است کە منافع متقابل و همبستگی فراگیر و پایدارتر، سرلوحە افکار و عملکرد هر یک از طرفین باشد، تا ثابت کنیم اگر تهران، آذربایجان، کوردستان، سیستان و بلوچستان، احواز، ترکمن صحرا، مازندران و ... غیرە نشود، ایران هرگز گلستان نخواهد شد.