کوردستان میدیا: شواری سیاستگذاری حزب دمکرات کوردستان ایران در چهلمین سال از فتوای جهاد خمینی علیه مردم کوردستان، طی بیانیەای اعلام کرد کە بر مبارزات نوین خود موسوم بە راسان بە جدیت تمام عمل خواهد کرد.
متن بیانیه بدین شرح است:
چهل سال از فتوای جهاد روح اللە خمینی علیە مردم کردستان می گذرد.
مردم کوردستان در انقلاب ١٣٥٧ خورشیدی (١٩٧٩ میلادی) با هدف سرنگونی رژیم شاه، فعالانه مشارکت نمودند، به این امید که دیکتاتوری و سیاست سرکوب و تبعیض علیه ملت کورد خاتمه یافته و ملت کورد در نظام سیاسی جدید به حقوقی که رژیم سلطتنتی از آن سلب و پایمال نموده بود، نائل گردد.
متأسفانه این آرزو تحقق نیافت و طولی نکشید که سرکوب و دیکتاتوری مذهبی بر سراسر کشور سایه افکند.
بر خلاف تهران و سایر مناطق ایران، در کوردستان یک جنبش عظیم ترقیخواهانه ملی ـ دمکراتیک جریان داشت، جنبشی که هدف و ماهیت آن تفاوتی اساسی با انقلاب اسلامی به رهبری روح‌الله خمینی داشت.
خمینی و زمامداران جدید در تهران خوب می‌دانستند که خیزش در کوردستان از هیچ جنبه‌ای غیر از هدف سرنگونی رژیم شاه، سنخیتی با انقلاب اسلامی آنان ندارد و راه جداگانه‌ای در پیش گرفته است.
هدف مبارزات انقلابی کوردستان، تأمین و تحقق آزادی و صیانت از مناسبات دمکراتیک و حقوق و کرامت تمامی اقشار و طبقات جامعه بدون در نظر گرفتن تفاوت‌های ملی، مذهبی و نژادی بود.
در کوردستان، آزادی‌های سیاسی و دمکراتیک ارج نهاده شده و رعایت می‌شد؛ فعالیت احزاب و سازمان‌های سیاسی، رسانه‌های جمعی، تأسیس تشکل‌های صنفی و مدنی آزاد بود، مردم آزادانه نمایندگان خود را در شوراها انتخاب می‌کردند.
زنان کوردستان به عنوان شهروند درجه دوم نگریسته نمی‌شدند و کسی نمی‌توانست نوع زندگی، پوشش و نوع رفتار آنان را تعیین و بر آنان تحمیل کند.
هیچ محدودیتی برای آزادی در کوردستان نبود و راه مشارکت در زندگی سیاسی و اجتماعی به روی زن و مرد باز بود. کسی به جرم داشتن یک عقیده سیاسی یا مذهبی آماج حمله و سانسور قرار نمی‌گرفت.
هر شخص یا حزب و سازمانی که آزادی فعالیت آن در تهران با محدودیت مواجه شده و هدف سرکوب دیکتاتوری جدید قرار می‌گرفت، به کوردستان روی آورده و در کوردستان با آغوشی باز مورد استقبال قرار می‌گرفت و آزادانه و بدون ترس کار و فعالیت سیاسی خود را ادامه می‌داد.
کوردستان به حق، سنگر آزادی ایران نام گرفته بود.
مردم کوردستان در آن زمان نیز خواهان برقراری نظامی دمکراتیک و سکولار بودند که انعکاسی از واقعیت کثیرالمله بودن و تنوعات مذهبی جامعه‌ی ایران باشد، ستم سیاسی و ملی علیه خلق‌های تحت ستم را رفع نموده و حقوق و آزادی‌های آنان را در چهارچوب یک ایران دمکراتیک به رسمیت بشناسد.
این وضعیت سیاسی و تمامی آن ارزش‌ها و آزادی‌ها مغایر با افکار تنگ‌نظرانه و عقاید واپسگرایانه و آزادی‌ستیزانه‌ی حکومت ایدئولوژیک جدید بودند. از همین رو کوردستان تبدیل به خاری در چشم مرتجعین حاکم بر تهران شده بود.
چنین بود که رژیم اسلامی ظرفیت توسعه و استقرار اندیشه‌ی آزادیخواهی در کوردستان را نداشت و خمینی در ٢٨ مردادماه `٣٥٨ خورشیدی (١٩ اوت ١٩٧٩ میلادی) فتوای جهاد علیه مردم کوردستان صادر نمود. قوای سرکوبگر رژیم به کوردستان هجوم آوردند و تحت نام اسلام از ارتکاب هیچ جرم و جنایتی علیه ملت کورد فروگذار ننمودند.
رژیم ارتجاعی جنگ خونینی به ملت کورد تحمیل نمود، جنگی که تاکنون نیز ادامه دارد و طی آن ده‌ها هزار نفر قربانی سیاست جنگ‌طلبانه حکومت اسلامی شده‌اند.
کوردستان دو راه در پیش داشت: یا سکوت پیشه نموده و تسلیم و فرمانبردار دیکتاتوری گردد یا این که به مقاومت در برابر دشمنی خونریز و گردنکش روی بیاورد و راه مبارزه و سرفرازی در پیش گیرد.
کوردستان راه دوم را در پیش گرفت و مبارزه برای تحقق آزادی و حقوق ملی خلق کورد را ادامه داد.
به همین دلیل، مردادماه ١٣٥٨ تنها یادآور هجوم گسترده جمهوری اسلامی و ویرانگری و قتل عام و ترور و جنایات رژیم علیه مردم کوردستان نیست، بلکه یادآور گستره عظیمی از حماسه‌های شجاعت و فداکاری، ازخودگذشتگی و مقاومت مردم کوردستان در برابر رژیم سرکوبگر و دیکتاتوری تازه به دوران رسیده نیز هست.
یادآور حماسه ایستادگی یک ملت علیه ظلم و زور و استثمار و بیانگر بلوغ سیاسی و شعور ملی والای مردم کوردستان نیز هست.
رژیم می‌پنداشت که اگر کوردستان، این دژ استوار آزادی را تسخیر و سرکوب کند، صدای آزادیخواهی و هرگونه حرکت و جنبش آزادیخواهانه‌ای را در سراسر ایران خاموش و سرکوب نموده و می‌تواند با آسودگی خاطر به کار خود ادامه دهد.
هم میهنان گرامی!
هم‌اینک جمهوری اسلامی با بزرگترین بحران مشروعیت، بحران سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در تاریخ خود دست به گریبان است. رژیم به علت فساد گسترده و سیاست نادرست و ایدئولوژیک خود دچار استیصال و درماندگی شده و از یافتن راه حلی برای این بحران‌ها عاجز و ناتوان مانده است.
در داخل کشور، رژیم به دلیل هراس از خیزش مردمی و سرنگونی نظام، به سرکوب بیشتر متوسل شده و در خارج از کشور نیز به گسترش ناامنی و تروریسم روی آورده و در سطح منطقه‌ای و جهانی روزبه‌روز بیشتر دچار انزوا شده و در بن‌بست گرفتار آمده است.
در چنین اوضاع آشفته‌ای بعید نیست که جمهوری اسلامی از سر استیصال و جهت رهایی نظام دیکتاتوری خود از سرنگونی، ایران را به سوی جنگی ناخواسته سوق دهد.
در این شرایط حساس، ما به عنوان حزب دمکرات کوردستان ایران چهار وظیفه عمده و اساسی بر عهده داریم:
نخست: بازنگری مداوم در کار و فعالیتهایمان به منظور رفع کمبودها و کاستی‌ها
دوم: استمرار و تداوم مبارزات نوین شاخ و شار (راسان) با در نظر گرفتن شرایط و امکانات موجود در تمامی زمینه‌ها.
سوم: تحکیم و گسترش هرچه بیشتر مبارزات یکپارچه و متحد همگام با سایر احزاب و سازمان‌های کوردستان ایران.
چهارم: تلاش و کوشش در راستای ایجاد یک آلترناتیو دمکراتیک و فراگیر با همکاری کنگره‌ی ملیت‌های ایران فدرال و اپوزیسیون سراسری. چنین آلترناتیوی بایستی بتواند در داخل و خارج از کشور اعتماد و حمایت مردم و افکار عمومی جهانیان را به سوی خود جلب کند و ملیت‌های ایران را از سلطه رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی برهاند.
مهم‌ترین درس ٢٨ مرداد این است که راه رهایی ما ملت کورد و حفظ کرامت و شخصیت فردی و ملی مان، تداوم مبارزه و تلاش توأم با اتحاد و همبستگی است. ملت کورد بایستی برای رویارویی با هر گونه رخداد و سناریویی آماده باشد.
حزب دمکرات کوردستان ایران
شورای سیاستگذاری
