امین ابراهیمی

در سیاست، فریب خوردن بهانە نیست. لژک کولاکفسکی

اگر سپاه پاسداران مظهر خشونت، سرکوب و وحشت فیزیکی در میان مردم است، مجلس شورای اسلامی مظهر خشونت نرم، نامحسوس و قابل دوام برای جمهوری اسلامیست. خشونت تنها جبنە فیزیکی ندارد، بلکە میتواند در قوانین تبعیض امیز، حمایت از سیاست های اشتباه سیستم سیاسی، توجیە خشونت فیزیکی از طرف دستگاههای امنیتی و غیره تبلور یابد. حوادث اخیر ایران و رفتارهای مجلس شورای اسلامی در رابطە با این حوادث نشان از وجود این جنبە از خشونت دارد کە در مجلس، نمایندگان و شرکت کنندگان در انتخاباتش تبلور می یابد. بنابراین، شرکت در انتخابات، چە بە عنوان نامزد یا چە بە عنوان رای دەهندە، کاری جز بقای چرخە خشونت نرم نیست کە حلقە پشتیبان تداوم خشونت فیزیکی می باشد.  

سیستمهای توتالیتر کە بر مبنای کنترل تمام عیار جامعە، شستشوی مغزی، ستایش دولت و سرانش، برای گسترش کنترل خود بر جامعە بنا نهادە شدەاند، خشونت را نە تنها در اعمال خشونت فیزیکی، بلکە آن را در شیوەی فکری، ایدئولوژی و قانونی نهادینە می‌کنند. جمهوری اسلامی بە مثابە حکومتی توتالیتر، از همان روزهای اول انقلاب برای بازسازی مجدد جامعە بر مبنای نیازهای خودش، برای حکمرانی تمام عیار بر جامعە، تاکتیک های مختلف از جملە؛ محرومیت ملیت‌ها و گروههای مختلف از حقوقشان در قانون اساسی ، انقلاب فرهنگی برای گسترش ایدئولوژی خود، اعدام و تیربارانهای ناگهانی و خیابانی برای گسترش ترس و وحشت در میان مردم، جنگ افروزی و دخالتهای منطقەای برای تحریف افکار عمومی، و راهپیمایی و انتخابات برای سیاست های عوامفریبانەی (پوپولیستی) خود بهرە بردە است.

از آنجایی کە تاکتیکهایش بازدە کوتاە مدتی داشتند؛ انقلاب فرهنگی بە دلیل عدم وجود آلترناتیو،  توسل بە ترس، وحشت و اعدام بە دلیل عکس‌العمل‌های مبارزاتی از طرف نیروهای مخالف جمهوری اسلامی و جنبش های اعتراضی، و جنگ افروزی و دخالت های منطقەای بە دلیل مخالفت ها و تحریم بین‌المللی کە بهای هنگفتی را برای جمهوری اسلامی در پی داشته است؛ تنها دریچە اطمینان جمهوری اسلامی توسل بە تاکتیک دیگر؛ یعنی راهپیمایی و نمایش های انتخاباتی است.

پس از چهل سال ناکارآمدی جمهوری اسلامی و وعدەهای تو خالی، راهپیمایی ها دیگر ابزاری مفید حتی برای ارضای طرفداران جمهوری اسلامی نیست، چە برسد بە عموم مردم. در این اثنا توسل بە انتخابات بە عنوان تنها تاکتیک باقی ماندە برای جمهوری اسلامی ایران بە عنوان نقطە عطف در تاریخ جمهوری اسلامی ایران بە شمار میرود. این تاکتیک تنها در صورتی موفقیت نسبی خواهد داشت کە مردم در انتخابات فرمایشی جمهوری اسلامی شرکت جویند.

و اما شرکت در انتخابات بە چە معناست؟

شرکت در انتخابات بە معنای تداوم پشتیبانی مجلس از سیستم سیاسی بر مبنای قانون ها و سیاست های تبعیض‌آمیزش است.

شرکت در انتخابات بە معنای حمایت از فساد، ناکارآمدی، اختلاس، فقر و بیکاری برای مردم است.

شرکت در انتخابات، بە معنای خالی کردن خزانە کشور و اختصاص بودجەهای ملیونی برای حزب اللە لبنان، حماس، جهاد اسلامی، حوثی های یمن و غیرە است.

شرکت در انتخابات تداوم سیاست های کنونی رژیم در منطقە و جهان است کە پیامد تحریم و انزوای اقتصادیش، درنهایت بە ضرر مردم است.

و اما مهمتر از همە، شرکت در انتخابات بە معنای تداوم چرخە‌ی خشونت فیزیکی و نرم است کە برای سالیان سال مانعی بزرگ در راه رسیدن بە آزادی و دموکراسی در ایران است.

پس از چهل سال تکرار این حلقە خشونت امیز، همانگونە کە لژک کولاکفسکی میگوید؛ در سیاست، فریب خوردن بهانە نیست. بنابراین هرگونە توجیهی برای مشارکت در انتخابات، توجیە این چرخ خشونت بر علیە ازادیخواهان می باشد.

بنابراین؛ تنها راه عملی برای پایان بخشیدن بە این چرخە خشونت، تحریم انتخابات برای مجلسی است کە تنها سوپاپ اطمینان خروج جمهوری اسلامی ایران در وضعیت بحرانی کنونی است. از این رو، بایکوت انتخابات نە تنها وظیفە اخلاقی، بلکە ابزاری عملی برای پایان مجلس (تبلور دیگر سپاه پاسداران) و جمهوری اسلامیست.

محتویات این مقالە منعکس کننده دیدگاه و نظرات وب‌سایت کوردستان‌میدیا نمی‌باشد.