دریاچه ارومیه که سال‌هاست به دلیل سوءمدیریت و سیاست‌های غلط رژیم در آستانه نابودی قرار دارد، اکنون وارد مرحله‌ای تازه از بحران شده است؛ طوفان‌های نمکی آغاز شده و کارشناسان نسبت به پیامدهای اجتماعی، بهداشتی و اقلیمی آن هشدار داده‌اند.
رضا حاجی‌کریم، رئیس هیأت‌مدیره فدراسیون صنعت آب، وضعیت این پهنه آبی را "بیمار اورژانسی رو به اغما" توصیف و از آغاز طوفان نمک و تأثیرات زنجیره‌ای آن بر زیست‌پذیری منطقه خبر داد.
نامبرده اذعان داشت که همه راهکارهای علمی برای احیا، سال‌ها پیش طراحی شده بود اما هیچ‌کدام اجرایی نشد و تغییر الگوی کشت، مهار چاه‌های غیرمجاز و رهاسازی حقابه، همه روی کاغذ ماندند.
عیسی بزرگ‌زاده، سخنگوی صنعت آب رژیم، این دریاچه را نماد مدیریت غلط آب و کشاورزی دانست و عنوان کرد در حالی‌که قرار بود مصرف آب در کشاورزی کاهش یابد، سطح زیرکشت و باغات سیب افزایش یافت و همین امر عملاً پروژه احیا را به شکست کشاند.
پیامدهای اجتماعی بحران نیز به شکل مهاجرت تدریجی روستاییان اطراف نمایان شده و حاکم ممکان، نماینده مجلس رژیم در ارومیه اعتراف کرده که ۹۰ تا ۹۶ درصد مساحت و حجم دریاچه از میان رفته و روستاهای اطراف به دلیل فرونشست زمین، گردوغبار نمکی و از بین رفتن کشاورزی در معرض تخلیه قرار گرفته‌اند.
فریبرز ناطقی‌الهی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه زلزله‌شناسی، خشکی دریاچه را نتیجه مستقیم بی‌تدبیری‌های طولانی خواند و هشدار داد که طوفان نمکی می‌تواند به بیماری‌های تنفسی و حتی سرطان‌های غیرعادی منجر شود.
سرنوشت دریاچه ارومیه، نمونه‌ای آشکار از سیاست‌های ناکارآمد و بی‌توجهی ساختاری رژیم به محیط‌زیست و سلامت عمومی است؛ روندی که نه تنها آینده زیست‌بومی منطقه را تهدید می‌کند، بلکه زندگی میلیون‌ها شهروند در کوردستان را با خطر مستقیم روبه‌رو ساخته است.
