کریم پرویزی
به علت تغییرات اقلیمی برخی از مناطق، دیگر قابل زیست نبوده و یا زندگی در آن بسیار دشوار می‌گردد و بدین اساس انسان‌ها به مهاجرت و تغییر محل زندگی روی می‌آورند. در طول تاریخ، انسان‌ها و جوامع بشری بصورت مستمر در حال کوچ و تغییر محل زندگی خویش بوده‌اند و بیشتر اوقات این مهاجرت دسته‌جمعی با جنگ و درگیری میان جوامع مهاجر و صاحبان اصلی مناطق میزبان مهاجرین همراه بوده است!
مهاجرت هنگامی که با پدیده‌ای به نام استعمارگری درهم آمیخته شود، هم درگیری و هم خونریزی بیشتری در پی داشته و هم با نابودی ملت‌ها در سرزمین خود همراه خواهد بود.
در چند روز اخیر رئیس سازمان جنگلبانی ایران اعلام کرد که بیش از سی میلیون هکتار از اراضی ایران به مناطق خشک و بیابانی تبدیل خواهند شد. در ایران نیز که دارای مناطق کویری می‌باشد، با تبدیل شدن این نواحی به بیابان، دیگر برای سکونت و زندگی غیر قابل استفاده می‌گردد و در چند سال اخیر ساكنین نواحی مرکزی ایران کم کم در حال مهاجرت و تغییر محل زندگی خویش بوده‌اند.
خشکی و تبدیل شدن نواحی مرکزی ایران به بیابان و سوزناكی دشت‌ها، مردم را به سوی مناطق کوهستانی و خوش آب و هواتر ترغیب می‌کند. از سوی دیگر رژیم کولونیالیستی ایران، مناطقی همچون کوردستان را در سیاستی استراتژیک بعنوان نواحی قرمز و خطرناک دست نشان کرده که باید با تغییر جمعیت، از خطرات آن بکاهد.
در سالیان اخیر هزاران نفر از کارمندهای اداره‌های مختلف و پاسداران و دستگاه‌های امنیتی و ... از مردم نواحی مرکزی ایران که اغلب آنان فارس زبان بوده به کوردستان منتقل می‌گردند و در شهرهای کوردستان که تا چند سال قبل معدود افراد ملیت فارس مشاهده می‌گردید، اکنون هزارن نفر از قوم فارس در آن ساکن شده‌اند. این همان سیاست عصر قاجار و بعدها رضاخان میرپنج علیه شهر کرماشان در کوردستان است که تعداد کثیری از مردم فارس زبان را در آن سکونت دادند.
کوردستان در این چند سال اخیر و در سال‌های آینده نیز با سیاست اشغالگری دیگری روبرو خواهد شد و درصدد هستند که نه تنها جمعیت کوردستان را تغییر دهند، بلکه بدین شکل زبان مردم را نیز تغییر داده و به کوردی سخن گفتن دیگر به بخشی از تاریخ مبدل گردد.
