جمعی از دانشجویان مقطع دکترای علوم اجتماعی ایران در بیانیەای ضمن اشارە بە روز دانشجو، حمایت خود از اعتصابات جاری اقشار مختلف جامعە را اعلام کردند.
متن بیانیە بە شرح زیر است:
١٦ آذر دیگری از راه رسیده است. گرچه این روز هر بار امتداد تاریخی خود در مبارزه با اختناق را یادآور می‌شود و دانشجویان را برای گرامیداشت شور آزادی‌خواهی گرد یکدیگر جمع می‌کند، اما امسال این روز معنای مضاعفی دارد. پس از سال‌های سیاه تعطیلی دانشگاه‌ها در نتیجه انقلاب فرهنگی، دانشگاه و دانشجویان هرگز این‌چنین زیر فشار بی‌امان و همه‌جانبه نبوده‌اند. تعداد دانشجویانی که هم‌پای سایر اقشار و گروه‌های اجتماعی در جای‌جای این سرزمین در معرض بازداشت، تهدید و خشونت گسترده‌اند از شمار خارج است و تا همین امروز احکام سنگین و ناعادلانه‌ای علیه تعدادی از این دانشجویان صادر شده است.
همواره به اشتباه تصور بر این بوده است که دانشجویان مقطع دکترا با فاصله گرفتن از سایر دانشجویان، باید در قبال مسائل دانشگاه سکوت کنند و صرفاً به فکر ساختن آینده دانشگاهی خود باشند، اما ما، جمعی از دانشجویان مقطع دکترای علوم اجتماعی، تباه بودن چنین مسیری را به وضوح مشاهده و آن را به‌صراحت اعلام می‌کنیم. سکوت ما اگر تضمین‌کننده‌ی موقعیت آتی ما در مقام استادان علوم اجتماعی آینده باشد، چیزی جز شرمساری برای ما به همراه نخواهد داشت. چگونه می‌شود در آینده در کلاس درس ایستاد و از مفاهیم علوم اجتماعی سخن گفت، در حالی‌که همان مفاهیم از جانب خود ما و در چنین بزنگاهی نقض شده است!
به باور ما در این شرایط کلاس‌های درس واقعی و مفاهیم مترقی دانش اجتماعی در عرصه‌ی عمومی و در کردارهای روشنایی‌بخش دانشجویانی جریان دارد که در کنار بلند کردن صدای خود، نوید این را می‌دهند که دانشجو هرگز در برابر هیچ‌یک از مناسبات تبعیض‌آمیز، اقتدارگرایانه و تحمیق‌کننده‌ی مراتب قدرت، درون و بیرون از دانشگاه، تسلیم نخواهد شد.
ما، جمعی از دانشجویان دکترای علوم اجتماعی در دانشگاه‌های ایران، در آستانه‌ی ۱۶ آذر با امضای این بیانیه، ضمن حمایت از دانشجویان مقاطع دیگر که با شور بسیار، کنش‌ورزی جنبشی را به ما می‌آموزند، اعلام می‌کنیم که در دوراهی منصب استادی آینده و همراهی با هم‌دانشگاهیان و نیز مردم‌مان، که با شور و شعور هماهنگ پای می‌کوبند و ندای وجدان‌شان را با بلندترین فریادها سر می‌دهند، راه دوم را انتخاب خواهیم کرد.
به امید آن روز که ما جملگی در کنار یکدیگر و در فضایی به‌راستی دموکراتیک بدن نیمه‌جان دانشگاه را بر سر دست بلند کنیم و جانی دوباره بر کالبدش بدمیم.
