بابک ناصری
سنت ژورنالیسم بر این روال است که در پایان هر سال رویدادهای تاثیرگذار را به صف می‌کند و خوب و بد حادثه را به قضاوت می نشیند. یادآوری دوباره از وقایع می‌تواند الگویی برای تکرار یا فراموشی و عبرت باشد. خوبی‌ها تکرار شوند و بدی ها اصلاح شوند.
ارادەی جمعی همیشه می تواند این دو خصیصه را به سوی نتیجه هدایت کند و این رخداد زمانی در دسترس است که دموکراسی در کنار دیگر مولفه‌های استاندارد جامعه را اقناع کرده باشد. خاطره جمعی در سال گذشته مملو از اندوه و حادثه بود تا تبدیل شود به آرزویی برای آینده که دیگر سال قبل تکرار نشود.
بازگشایی مدارس پس از دوسال سخت کرونایی، آغاز تلخ برای دو طلبەای که در صحن امام رضا با چاقو کشته شدند، هجوم ریزگردها به جنوب و غرب ایران و خاکستری کردن هوای تنفس، جنجال سیسمونی گیت قالیباف در اخبار کشور، آغاز اعتراضات سراسری معلمان برای معاش و زندگی، فرو ریختن متروپل و عزای عمومی آبادان و ایران، برگزاری شوی تبلیغاتی سرود سلام فرمانده در استادیوم آزادی، قطار طبس، سرقت دارایی مردم در صندوق امانات بانک ملی، آغاز بازداشت های اعتراضی با دستگیری سه کارگردان صاحب نام سینمای کشور، فشار و تشدید جنگ روانی گشت ارشاد بر زندگی مردم، قتل حکومتی ژینا امینی توسط عوامل امنیتی و گشت ارشاد، آغاز انقلاب ژینا، کشته شدن عزیزترین جوانان سرزمین، جمعه خونین زاهدان، شعله ور شدن روز به روز انقلاب در کوردستان، موشکباران مقر احزاب کوردستان و کشتن غیر نظامی ها، حمله به دانشگاه شریف و در پی آن به تمام دانشگاه‌های کشور، آتش سوزی در زندان اوین و قزل حصار، شروع بازداشت‌های گسترده، تجمع بی‌سابقه ایرانی‌ها در برلین، قطع سراسری اینترنت، اعتراضات گسترده دانشجویی و برگزاری با شکوه چهلم ژینا در سقز و کوردستان، حمله به شاه چراغ، اوج گیری اعتراضات و انقلاب، بیانیه مجلس و اجماع نمایندگان در اعدام معترضین، تجمع های هر روزه ایرانیان در اقصی نقاط دنیا، حذف خفت بار تیم ملی ایران از جام جهانی، شروع اعدام معترضین در آغاز اذان صبح، شلیک ساچمه به چشم معترضان، اخراج ایران از کمیسیون زنان حقوق بشر سازمان ملل، تشکیل کمیته حقیقت یاب سازمان ملل، زلزله خوی در سرمای طاقت‌فرسا، تشدید تحریم ها و صعود بی سابقه و تاریخی دلار به مرز شصت هزار تومان، حمله شیمیایی حاکمیت به صدها مدرسه و دانشگاه دخترانه، حمله به والدین معترض دانش آموزان و و و و و ............. قطار کردن این همه حادثه برای تاریخ یک کشور در یک دهه نیز شگفت‌آور است، چه برسد مرور آن در یک سال!
کشوری با حاکمیت دیکتاتوری مذهبی، بی تردید نمی‌تواند سرنوشتی بهتر از این را تجربه کند. فساد سیستماتیک و کوچک‌تر شدن سفره مردم در کنار سلب آزادی و امنیت داخلی و بی اعتمادی جمعی دستاوردی عیان است که جمهوری اسلامی با سایه سیاه خود چتری غمگین بر سر ایران افراشته و مردم چیزی جز سقوط حاکمیت طلب نمی‌کنند.
خیابان‌ها و خانه‌ها در آتش خشم مردم شعله می کشند و دراین میان جان‌های بی‌شماری بهای آزادی را می‌پردازند.
این روزها نیز می گذرد و بنیان حکومت لرزان فرو خواهد ریخت و این تنها پیامی است که خلق معترض به آن ایمان آوردەاند. از کوردستان و بلوچستان و جنوب و شمال ایران همه و همه یک صدا و یک اراده را فریاد می‌زنند.
سالی که می آید نسیم رهایی و آزادی در آن دور از دسترس نیست.
