از تقابل حاشیە با مرکز بە تقابل دو مرکز

البرز روئین تن

از آنجای کە چرا کوردها تا بە امروز هم بە آزادی دست نیافتەاند و مبارزەشان همچنان ادامە دارد، دلایل متعددی وجود دارد. بسیاری از دلایل خارجی و بعضی از این دلایل بە خود کوردها برمیگردد. ولی اگر بخواهیم یک چهارچوب برای این دلایل تعیین کنیم آن دستە از دلایلی کە بە دشمن ملت کورد و مخصوصا دولتهای مرکزی ایران برمیگردد، قابل تامل هستند. چون شناخت دشمن و سیاستهایش لازمە موفقیت بە شمار می رود. مخصوصا اگر این دشمن دولتهای مرکزی ایران باشد چون در فریب و حیلە و اجرای برنامەهای سیستماتیک شگرد خاصی دارند، برای اثبات این ادعا میتوان از نیرنگ برای اشغال امپراطوری ماد تا بە امروز در هر صد سالی چندین نمونە مشخص اشارە کرد و بە این نتیجە میرسیم کە بدون نیرنگ تنها با جنگ چیرە شدن بر کوردها ممکن نیست. ولی اگر مشخصا بە تاریخ کوردها بعد از جنگ چالدران و تقسیم کوردستان بە دو قسمت و بعد از جنگ جهانی اول و تقسیم آن بە چهار قسمت در بین دولتهای ساختگی نوین بنگریم میبینم یکی از سیاستهای مشخص اشغالگران کوردستان پارچە پارچە کردن کوردها و تقلیل قوای آنها و بعدا تغییر مسئلەی ملی ملت کورد بە مسئلەی داخلی این کشورهای ساختگی است، این سیاست تا آنجا پیشرفت کە مسئلەی ملی کوردها را بە مسئلەی توسعە نیافتگی حاشیە تقلیل دادن و هر وقت خواستند از آن صحبت کردن و با وعدەهای اقتصادی بسیار کوچک نشان میدادند کە با توسعە حاشیە دیگر مسئلەی کوردها باقی نخواهد ماند. حال همین برنامە اقتصادی بسیار کوچک هم با توجە بە غارت بردن ثروت کوردستان هم را همیشە بە تعویق می اندازند تا مسئلەی کوردها در همین چهارچوب توسعە باقی بماند. در حین اجرای این ستراتیژی "ژنوساید" و کار برای حذف هویت ملی و جنگ مداوم و سرکوب آزادیخواهان هم بە شدت کامل ادامە داشتە است. آنچە در حساب اشغالگران جای نبود آزادیخواهی ملت کورد بود، یعنی اگر آزاد هم نبودند ولی نگذاشتند دشمن هم با آسودگی خاطر بە ادامە حذف همە شکلی ملت کورد ادامە بدهند و با گذر زمان این مبارزە گستردە و گستردەتر هم شدە و  امروزە بە جای رسیدە کە از حاشیە در انتضار تغییرات مرکز خود بە مرکز تبدیل شدە است و نقطە بارز این تغییر بە مرکز جنبش "زن، زندگی، آزادی" بود. در این جنبش پیشرفتە کە نشان از پویای جامعە کوردستان بود بە طوری کە تجربەهای گذشتە مبارزە ملی کوردها را در خود نهفتە داشت دیگر منتظر مرکز نبود خودش از شهر کوچکی در مقیاس با کلان شهرهای مانند تهران با شعار "اشغالگر ایرانی قاتل ژینای مای" شروع شد و برای کلانشهرهای دیگر هم امیدی شد. همین شروع شدن نبود ادامە این جنبش در کوردستان و با وجود شعار پیشرفتە مانند "زن، زندگی، آزادی" کە از بطن مبارزە ملی کوردها سرچشمە گرفتە بود نشان داد کە مرکز همیشگی بسیار متفاوت است. این جنبش این را ثابت کرد دیگر حتی دولت اشغالگر هم با همە نیرنگهای کە دارد نمی توانند مسئلەی کوردها را توسعە نیافتگی حاشیە تقلیل بدهند چون جامعە پویای کوردستان همراه با احزاب ملی چنان هماهنگ پیش میروند کە کوردستان مرکزی جدی برای ادامە مبارزە و آزادی ملتهای ساکن تبدیل شدە است بە طوری کە با هماهنگی میتوانند اعتصاب بکنند یا اعتراضها را بە ماهیت "کوردایەتی" ادامە بدهند. ما این را وقتی دیدیم کە همە پان ایرانیستها از این جنبش بە اندازە جمهوری اسلامی بە ترس افتادە بودند. ما این واقعیت را وقتی دیدیم در حالی کە شهرهای بزرگ با شعارها ضد حجاب بە اندکی بە تعارض ادامە میدادند در کوردستان شهرها یکی یکی آزاد می‌شدند و خانوادە شهیدها با دراز کردن انگشت در چشم حکومت فریاد میزدند کە ما برای آزادی کورد و کوردستان شهید دادەایم و همە اینها نشان از تقابل دو مرکز است یکی مرکز کوردستان کە مرکز آزادیخواهی است با مرکز دیکتاتوری و افکاری دیکتاتوری کە دمکراسی واقعی و مخصوصا حقوق ملتها را بە رسمی نمی شمارد و کوردها خود را برای تقابل این دو مرکز آمادە کردەاند.