فریب رژیم و هشیاری مردم کوردستان

فواد محمودی

رژیم جمهوری اسلامی در طول سال‌های حکومت خود همواره تلاش کرده است با اعمال سیاست‌های فریبکارانه و تبلیغاتی، اعتراضات و نارضایتی‌های اقشار مختلف جامعه، به‌ویژه در مناطق حساس مانند کردستان، را کنترل کند.

یکی از این تلاش‌ها، انتصاب افراد خاص به‌عنوان مسئولین محلی، از جمله استانداران، با هدف جلب حمایت اقلیت‌های مذهبی و ملی است. در این مورد، انتصاب آرش زره‌تن لهونی به اسم سنی در کوردستان به‌عنوان بخشی از این سیاست‌ها مطرح می‌شود.

مردم کورد هرگز رفتار این جاش را فراموش نخواهند کرد؛ کسی که در برابر امام جمعه دست‌نشانده رژیم در پاوه، ملا قادر، با پابوسی و تملق، عزت و کرامت خود را فروخت. او با این عمل، نه تنها به مردم خود خیانت کرد، بلکه با امضای توماری در مجلس رژیم برای تأیید اعدام معترضان، به نماد سرسپردگی و همکاری با سرکوب‌گران تبدیل شد.

 به نظر می‌رسد رژیم تصور می‌کند با این کار می‌تواند مردم کردستان و اهل تسنن را آرام کرده و نوعی مشروعیت کاذب برای خود ایجاد کند. با این حال، این انتصابات در حالی صورت می‌گیرد که رژیم همچنان به سرکوب و فشار بر مردم این مناطق ادامه می‌دهد.

 یکی از نمونه‌های اخیر، جابه‌جایی اجباری پناهندگان و اعمال فشار بر احزاب کوردی در اقلیم کوردستان عراق است. دزدیدن فعالین و مبارزین کورد در اقليم کوردستان با همدستی هم‌پیمان خود  این اقدامات، به‌ویژه در آغاز فصل سرما، شرایط سختی را برای این افراد به وجود آورده است.

 رژیم جمهوری اسلامی از یک سو با سیاست‌های سرکوبگرانه خود در داخل و خارج از مرزها بر مردم کوردستان فشار می‌آورد، و از سوی دیگر با انتصاب مسئولینی از اهل تسنن و کوردها، تلاش می‌کند تا چهره‌ای از هم‌سویی با این گروه‌ها به نمایش بگذارد.

اما واکنش مردم کوردستان به این سیاست‌های رژیم، چیزی جز نارضایتی نبوده است. اعتصاب عمومی اخیر در کردستان، پاسخی واضح به این سیاست‌های فریبکارانه بود. این اعتصاب نشان داد که مردم کوردستان نه تنها فریب این حرکات سطحی را نمی‌خورند، بلکه از آگاهی و هشیاری بالایی برخوردارند و به هیچ وجه تحت تأثیر انتصابات نمایشی قرار نمی‌گیرند.

اعتصاب عمومی، ابزاری است که مردم با آن صدای خود را به گوش حکومت می‌رسانند و اعتراض خود را نسبت به وضعیت موجود و سیاست‌های ظالمانه اعلام می‌کنند. در نهایت، این تلاش‌های رژیم برای فریب و کنترل مردم با انتصابات نمادین، نه تنها موفقیت‌آمیز نبوده، بلکه باعث افزایش آگاهی مردم و ایجاد پیوند قوی‌تری میان گروه‌های معترض شده است.  کوردها و اهل تسنن در ایران نشان داده‌اند که خواهان تغییرات واقعی هستند و به بازی‌های سیاسی رژیم تن نمی‌دهند.