براساس آمارهای منتشر شده از سوی مرکز آمار رژیم ایران، نزدیک به نیمی از مردم ایران در بهار سال ۱۴۰۳ حتی یک سفر هم نداشته‌اند، که این آمار نه تنها نشان‌دهنده وضعیت بحرانی صنعت گردشگری، بلکه نشانه‌ای از مشکلات اقتصادی و کاهش توان مالی خانوارهاست.
طبق گزارش مرکز آمار رژیم، از میان حدود ۲۷ میلیون خانوار ایران، تنها ۵۲.۴ درصد توانسته‌اند حداقل یک سفر داشته باشند.
کاهش آمار سفرها بیانگر کاهش قدرت خرید مردم و افزایش هزینه‌های زندگی است که امکان سفر را برای بخش قابل‌توجهی از جامعه محدود کرده است.
بنا بر آمارها، ۶۹ درصد از سفرهای داخلی با اقامت شبانه، در خانه بستگان و آشنایان انجام شده است؛ این مسئله نشان می‌دهد که هزینه بالای هتل‌ها و سایر مراکز اقامتی، بسیاری را از استفاده از این خدمات منصرف کرده و مردم را به گزینه‌های کم‌هزینه‌تر سوق داده است.
افزایش تورم، کاهش ارزش پول ملی و عدم توانایی مردم در تامین هزینه‌های اساسی، سفر را به یک کالای لوکس تبدیل کرده است.
عدم توانایی نزدیک به نیمی از مردم در انجام حتی یک سفر، تنها یک آمار ساده نیست؛ بلکه نشانه‌ای از مشکلات عمیق اقتصادی و اجتماعی است که می‌تواند پیامدهای منفی بسیاری برای سلامت روانی، اجتماعی و اقتصادی جامعه داشته باشد.
