در حالی که استان کرماشان با برخورداری از ۱۴ سد، یکی از مناطق مهم آبی به‌شمار می‌رود، بحران منابع آبی این استان وارد مرحله‌ای نگران‌کننده شده است.
گزارش‌های رسمی از کاهش چشم‌گیر بارش‌ها، کاهش شدید ذخایر سدها و افزایش مصرف آب، زنگ خطری جدی برای آینده‌ای نزدیک به صدا درآورده‌اند، اما پرسش اصلی این است که تا چه اندازه مدیریت ناکارآمد در شکل‌گیری این وضعیت نقش داشته است؟
در سال‌های گذشته، پروژه‌هایی مانند انتقال ۷۰ کیلومتری آب از سد گاوشان به‌عنوان راهکار مطرح شده‌اند؛ اما واقعیت آن است که بخش قابل توجهی از سدهای استان مانند سدهای "قشلاق و آناهیتا" یا هنوز به مرحله بهره‌برداری نرسیده‌اند، یا مانند سدهای "آزادی و زمکان" عملکرد موثری ندارند.
این در حالی است که نیاز روزافزون ساکنان استان به آب آشامیدنی رو به افزایش است و بسیاری از مناطق از جمله کرماشان، سنقر و کُلیایی هنوز با مشکل جدی در تامین آب شرب روبه‌رو هستند.
از سوی دیگر، صحبت از ممنوعیت کشت برنج یا نصب کنتور هوشمند هرچند در ظاهر تصمیمی لازم به نظر می‌رسد، اما اگر بخشی از یک سیاست یکپارچه، پایدار و مشارکتی نباشد، خود به بحرانی بزرگ‌تر خواهد انجامید.
در حال حاضر، بسیاری از کشاورزان بدون هیچ پشتیبانی جایگزین، با ممنوعیت‌های ناگهانی مواجه شده‌اند، در حالی که راه‌حل مشخص و روشنی برای تامین معیشت آن‌ها ارائه نشده است.
مدیریت منابع آبی نباید صرفاً به آمار و وعده‌ها محدود شود؛ بلکه نیاز فوری و جدی به بازنگری در الگوی توسعه کشاورزی، کنترل علمی و دقیق بر مصرف منابع آب زیرزمینی و توجه به عدالت آبی در مناطق مختلف استان وجود دارد.
