در آستانه سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۵، گزارش‌های متعدد از کوردستان نشان می‌دهد که مدارس کوردستان نه‌تنها از آموزش استاندارد فاصله گرفته‌اند، بلکه به ابزاری برای فشار اقتصادی بر خانواده‌ها و سرکوب سیاسی معلمان بدل شده‌اند.
ثبت‌نام دانش‌آموزان در اغلب مدارس مشروط به پرداخت مبالغ اجباری تحت عنوان "کمک به مدرسه" شده است؛ اقدامی که بار مالی سنگینی را بر دوش خانواده‌های محروم گذاشته است.
در همین حال، تراکم کلاس‌ها به شکلی نگران‌کننده افزایش یافته و در بسیاری از مدارس، هر کلاس با ۳۶ تا ۴۰ دانش‌آموز تشکیل می‌شود.
این میزان تراکم دانش‌آموزان در هر کلاس، نه‌تنها مانع یادگیری مؤثر می‌شود بلکه باعث فرسودگی روانی و شغلی معلمان نیز خواهد شد.
از سوی دیگر، نهادهای امنیتی رژیم با دخالت مستقیم در انتخاب مدیران و معلمان، مدارس را به مراکز کنترل و نظارت سیاسی تبدیل کرده‌اند.
معلمان رسماً تهدید شده‌اند که در کلاس‌ها اجازه اشاره به مشکلات معیشتی، گرانی یا مسائل صنفی خود را ندارند.
نهادهای امنیتی رژیم در راستای اجرای این فشارها، تاکنون صدها معلم خوشنام و شایسته را به به مناطق دورافتاده تبعید کرده و نظام آموزشی را بیش از پیش به ورطه فروپاشی کشانده‌اند.
دخالت مستقیم نهادهای امنیتی رژیم در انتخاب مدیران و معلمان مدارس، آموزش در کوردستان را از مسیر علمی خارج کرده و آن را به ابزاری برای کنترل سیاسی و امنیتی بدل کرده است.
یکی از معلمان مریوان که با فشار نیروهای امنیتی از تدریس محروم شده است، می‌گوید: "مدارس دیگر جای آموزش نیستند، بلکه به ابزار سرکوب و سانسور تبدیل شده‌اند".
فشار اقتصادی بر خانواده‌ها، کیفیت پایین آموزش و سیاسی‌سازی مدارس در نهایت آینده تحصیلی و اجتماعی نسل جدید کوردستان را در معرض نابودی قرار می‌دهد.
