منوچهر فلاح و پیمان فرح‌آور، زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، در زندان لاکان رشت، از دسترسی به حق درمان محروم هستند.
طبق گزارش کانون حقوق‌بشری ایران، این زندانیان کە در بند (میثاق) زندان لاکان، نگهداری می‌شوند، این مکان به گفتە منابعی آگاه، محیطی بسته بدون هواخوری و نور طبیعی است و زندانیان امکان تحرک ندارند و به امکانات اولیه بهداشتی نیز دسترسی ندارند.
این دو زندانی، در زندان به بیماری‌های بسیاری مبتلا شده‌اند، با وجود رشد غده‌های ناشناخته، درد شدید و کاهش وزن شدید، مسئولان زندان همچنان از انتقال آنان به مراکز درمانی تخصصی خودداری می‌کنند.
خانواده‌ها و منابع مطلع، نسبت به خطر جانی این دو زندانی هشدار داده‌اند و بە گفته منابع آگاه، منوچهر فلاح و پیمان فرح‌آور مدت‌هاست از درد شدید معده، التهاب داخلی و علائم نگران‌کننده جسمانی رنج می‌برند.
طبق گزارش‌های رسیدە، در بدن هر دو زندانی بیش از ۲۰ غده ناشناخته رشد کرده که اندازه برخی از آن‌ها به اندازه یک گردو است.
با وجود این وضعیت خطرناک، هیچ بررسی تخصصی درباره ماهیت این غده‌ها انجام نشده و زندانیان حتی به پزشک متخصص نیز دسترسی ندارند.
منوچهر فلاح، ویزیتوریست و از بازداشت‌شدگان خیزش (زن، زندگی، آزادی) ۱۴۰۱ است کە از خرداد ۱۴۰۲ در زندان لاکان رشت زندانی است.
نامبردە، با اتهام "محاربه از طریق اقدام علیه امنیت ملی" به اعدام محکوم شده است.
پیمان( امین) فرح‌آور، نیز شاعر و دستفروش، اهل گیلان و دارای فرزندی ١٠ سالە، که به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شده است.
محروم بودن زندانیان سیاسی از دسترسی به درمان، یکی از شیوه‌های رایج و سیستماتیک رژیم ایران برای اعمال فشار و شکنجه سفید علیه زندانیان است. این سیاست بارها به مرگ یا معلولیت‌های جبران‌ناپذیر منجر شده است.
