سوران شمسی
نباید گذاشت که برخی از تفاوت‌ها و تمایزات موجب نفاق و بی‌تفاوتی نسبت به یکدیگر گردد. تجارب چندين سال گذشته نشان داد که این بی‌تفاوتی‌ها چه ضربه‌های سنگین و جبران ناپذیری را ببار آورده و چه فرصت‌های مهم و تاریخی را سلب نموده است.
واقعیت آنست که اگر در برابر استراتژی خطرناک و مرموز دشمنان آشکار و نهان هوشیاری و انسجام و همدلی و عمل واحد نداشته باشیم سرنوشت کسانی که در دام ترورها و خشونت‌ها قربانی شده‌اند به سراغ همه خواهد آمد و آینده روشن و امید بخش از نسل آینده ستانده خواهد شد.
زمانی که مردم دست به اعتراض می‌زنند، اعتراض شان فریادی است علیه یک مجموعه بی‌عدالتی‌ها که بر ضد حقوق شهروندان از طرف مستبدین انجام می گیرد. استبداد حقوق را از آن خود میداند، استبداد رفتار مطیع را می‌پسندد و یا حتی عمل به حقوق و آزادی‌ها را در حدی که خود تعریف کند موقتی مجاز بشمارد .
سازمان های حقوق بشر بین المللی از افزایش مجازات اعدام در ایران انتقاد می کنند. حکومت ایران فشار علیه دگراندیشان و فعالان سیاسی را تشدید کرده است. بسیاری از آن ها در حال حاضر در زندان به سر می برند و براساس گزارش سازمان ملل متحد، وضعیت حقوق بشر در ایران در ماه های اخیر بازهم بدتر شده است.
کمیسیون حقوق بشر گفته است که مجازات اعدام از نظر حقوق بین الملل "بدترین جنایات" می‌باشد. اما در مورد ایران این قاعده رعایت نشده است. در مورد منصفانه بودن محاکمه‌های متهمان نیز شک و تردیدهای زیادی وجود دارد. ایران بازهم به تناسب شمار جمعیت، بیشترین شمار اعدام را در جهان دارد. سازمان های حقوق بشر هراس دارند که در میان کسانی که مخفیانه اعدام شده اند، ممکن است فعالان سیاسی و افراد متعلق به اقلیت های مذهبی بوده باشند. ناظران تنها در دو ماه اخیر از افزایش روز افزون شمار اعدام شدگان سخن می گویند.
رژیم سعی دارد تا با افزایش اعدام در ماه‌های اخیر ترس و هراس در میان مردم و گروه‌های سیاسی ایجاد کند. به این ترتیب رژیم می‌خواهد به مخالفان سیاسی نشان دهد که آماده است علیه منتقدین با کمال خشونت برخورد کند. با کمی تامل به این اعدام ها درمی‌یابیم که بیانگر ضعف و ترس دستگاه حکومتی ایران است، و با فشار تحریم ها خود را ناتوان احساس می‌کند.
از حکومت ایران تنها به دلیل اعدام ها نیست که انتقاد می‌شود، سرکوب دگراندیشان، خبرنگاران منتقد و فعالان حقوق بشر همچنان جزو برنامه های روزانه حکومت ایران است و حتی افزایش نیز یافته است. به همین ترتیب رژیم تدابیر سرکوبی علیه رسانه‌های انتقادی را نیز شدت بخشیده است.
هرچند موضوع اعدام در ایران تازگی ندارد و از سر کار آمدن چنین رژیمی فاسد و تولیتاریست از همان روزهای اول شکنجه‌ها و رفتارهای وحشیانه‌ای که بر زندانیان به ویژه بر دختران و زنان در آن مقطع اعمال شده است بنا بر گفته بازمانده گان آن دوره غیرقابل انکار است و برای سرکوب مخالفان از حربه اعدام استفاده کرد و خیلی راحت مخالفان خود را با اعدام و ترور سرکوب کرد و با حرف‌های توخالی که حکم اعدام در جامعه‌ای و توسط حکومتی به اجرا در می‌آید که قدرتمندان بر این باور باشند "همه‌ی گناهکاران باید مجازات شوند حتی اگر بی گناهی مجازات شود و بی‌گناهان مجازات شده فدای انسجام جامعه شده یا به بهشت می‌روند، مردم را فریب دادند.
و یا در همین دوره ریاست جمهوری روحانی به گواه سازمان‌های حقوق بشری گزارش سالانه ۲۰۱۷ که شش ماه آن مربوط به دوره اول و شش ماه آن مربوط به دومین دوره ریاست جمهوری حسن روحانی است به بررسی عملکرد چهار سال و نیمه رئیس جمهور حسن روحانی و تأثیر آن بر روی مجازات اعدام پرداخته است. نتایج آماری آن نشان می‌دهد که در طول دوره ریاست جمهوری حسن روحانی، به‌طور میانگین هر ماه ۶۰ زندانی اعدام شده است. باید فهمید که ماهیت این رژیم از هر نوعش چه اصلاح‌طلب و چه اصول گرا و هر چیز دیگرش برای مردم روشن شده است و در مقابل این استبداد، ایستادگی به معنای "نه گفتن تمام عیار به وجوه مختلف استبداد و بلی گفتن به آزادی و حقوق مداری و دمکراسی تمام عیار" است. در اینصورت است که مستبد و طرفداران استبداد خود را طرد شده می‌دانند و تکلیف آن‌ها با مردم و حقوقشان مشخص می گردد. در چنین شرایطی، اولین فکری که به سر مستبدین می‌آید این است که تا کی می توانم بمانم و اگر باید بروم، به کجا بروم؟
اما اگر از مستبد حاکم اصلاح خواستی، او میداند که ماندنی است.حال از خود می‌پرسد باید مطیع شود و یا مقابله و سرکوب کند؟ حتما مستبد سرکوب را ترجیح می دهد. همچنان که تا امروز نیز چنین کرده است و سناریو هایی که سر مردم اجرا کرده اند نشانگر این واقعیت است. باز هم جا دارد که اعدام‌های انسان‌ها توسط رژیم ایران را محکوم کرد و به جامعه جهانی فهماند که مردم با چه رژیمی فاسد و دیکتاتور و تولیتاریسم رودررو هستند. خلق‌های ایران فقط به خاطر دستیابی به حقوق خودشان به بدترین جنایات بشری که همان اعدام هست دچار می‌شوند. هرچند در بیانیه عفو بین‌الملل از دولت ایران خواسته شده است تا با اعمال مجازات‌هایی غیرقابل برگشت همچون اعدام، بر فهرست بلند موارد نقض حقوق بنیادین انسان‌ها در این کشور نیفزاید اما باید بگوییم که عدالت بگونه‌ای باور نکردنی از همان ابتدا یعنی از روی کار آمدن رژیم ایران نقض شده است.
محتویات این مقالە منعکس کننده دیدگاه و نظرات وب‌سایت کوردستان‌میدیا نمی‌باشد.
