کریم پرویزی
مبارزە چە برای تغییرات درون یک سیستم و چە با هدف برداشتن یک سیستم و پایەگذاری یک سیستم جدید دارای مجموعە ویژگیهایی است کە در صورت مهیا نبودن یا مبارزە بە نتیجە نمی‌رسد، یا بە انحراف می‌رود، یا با صرف هزینە بسیار و هدر رفتن وقت زیاد بە برخی از اهداف خود می‌رسد.
در کشور بلا زدە ایران کە سیستم فاشیستی – تمامیت‌خواە حاکم است، مبارزە برای تغییر این سیستم و فروپاشی آن در جریان است و گروههای مختلفی برای سرنگونی آن کار می‌کنند. اما تاکنون موفق بە این مهم نشدەاند و گروههای اپوزیسیون همچنان به مبارزه خۆد ادامه میدهند و سیستم درندە حاکم نیز همچنان حاكم است و بیش از پیش جنایت می‌آفریند.
ماندگاری این سیستم بر اریکە قدرت هم فاکتور داخلی دارد و هم فاکتور خارجی. یکی از فاکتورهای مهم برای فروپاشی و برکناری این سیستم درندە، تشکیل همگرایی و همکاری گروههای اپوزیسیون است کە بتوانند خود را همچون یک سیستم جایگزین تعریف کنند.
این موضوع سال‌ها است کە در اپوزیسیون رژیم ایران مطرح است اما هنوز آن همگرایی و همکاری کە منجر بە تشکیل یک آلترناتیو شود، شکل نگرفتە است! جدا از همە ریزەکاری‌های دیگر و بحث در مورد مشکلاتی کە بر سر راە هستند، یک فاکتور اصلی برای ایجاد این چنین ائتلافی و همکاری، به مسئلە اصلی تحت عنوان "درک همکاری" بر می‌گردد.
زمانی سیستمی می‌تواند خود را بە عنوان آلترناتیو سیتم دیگر معرفی کند کە نخست گفتمانی جایگزین درست کند و از لحاظ گفتمانی قادر باشد خود را قدرتمندتر و فراگیرتر از گفتمان فاسد رژیم جلوە بدهد. با درست شدن این چنین گفتمانی، درهای همکاری بر روی دیگر نیروها نیز باز می‌شود و می‌توانند خود را زیر چتری کە این گفتمان ایجاد کردە، جای دهند. ایجاد شدن همچنین گفتمانی همەگیر، بە دیدگاە درست برای همکاری در میان اجزا و شاخەهای درون آن پلاتفورمبرمیگردد كه همە را به یكسان و برابر ببیند . اگر کسی یا گروهی دم از اتحاد و همگرایی بزند، اما خود را اصل و دیگران را جزء و فرع خود پندارد کە حول محور او گرد آمده‌اند، در حقیقت این گفتمان نمایندگی باهم بودگی را نمی‌کند، بلکە ترویج تحت امر من بودن می‌کند! این تبلیغات قادر بە ایجاد یک گفتمان همەگیر نیست بلکە تداوم همان گفتمانی است کە بیش از صد سال است خود را ذاتی مقدس می‌پندارد و دیگران نیز تنها مرید و پیروانند!
برای شكستن این دور تاریخی کە بیش از چهار دهە حاکم است و ایجاد یک چتر همەگیر از سوی همە گروههای اپوزیسیون، بایستی از دیدگاهی بنیادین برای همکاری شورع کنیم کە آیا خواستار همکاری هستیم و همدیگر را همچون همراە قبول داریم، یا یکی خود را در جایگاهی کە قدسیت دارد معرفی و از روی ترحم نیز بە دیگران اجازە می‌دهد کە مریدش باشند! نە ملیت‌های تحت ستم و نە هیچ گروهی دیگر از ستمدیدگان قبول نخواهند کرد کە مرید و درویش باشند، بلکە همە آمادەاند تا در یک سطح و جایگاە همسان، همگام و همکار باشند.
