بابک ناصری

در چهارم ژانویه سال 2011 محمد بوعزیزی، دستفروش دورەگرد تونسی پس از تحقیری که از سوی یک مامور متحمل شد خود را در مقابل ساختمان شهرداری به آتش کشید تا اعتراض و نارضایتی عمیق خود را از وضعیت شخصی و اقتصادی نشان دهد.

مرگ یک دستفروش در نگاه اول شاید موضوع چندان مهمی برای سران قدرت و رسانه جمعی نباشد، البته اصل خبر می تواند برای ساعتی یا روزی احساس همدردی دیگران را برانگیزد که در جهان امروز آماج اخبار این حادثه را به سرعت به حاشیه می راند.

اما چنین نشد.

عوامل بسیاری با انباشتگی روزافزون خود که موجب نارضایی جمعی از یک حکومت دیکتاتور می شوند، توانست معادله این خودکشی را تبدیل به یک حادثه عظیم کند.

محمد بوعزیزی در زندگی تقویمی خود در بین احتمالات و خیالات هم نمی توانست تصور کند که روزی عمل اعتراضی اش تبدیل به تحولی گسترده در بسیاری از کشورها شود که به بهار عربی معروف گردید.

مهسا امینی جوان بیست و دوساله کورد که نیروهای سرکوب جهموری اسلامی تحت عنوان گشت ارشاد او را مورد ضرب و شتم و توهین قرار دادند سه روز بعد بر اثر جراحات وارده در بیمارستان کسرای تهران جان خود را از دست داد.

این واقعه ابتدا در کوردستان بازتاب اعتراض آمیزی داشت و سپس تبلور احساس جمعی با پی بردن به حادثه بسان خونی در رگ به نقاط دیگر ایران جاری شد و تبدیل به مشتی گردید که اکنون و درین روزها شاهد ضربات مهلک آن به سران قدرت جمهوری اسلامی هستیم.

برای نتیجه گرفتن از این قیام جمعی  شاید کمی زود باشد که معادلات را کنار هم چید و به سرانجام محتومی تحلیلش کرد، اما با توجه به خیزش‌های اخیر در سال های نه چندان دور که هر کدام به دلیلی آغاز و با سرکوب حکومت پایان یافت، به قطعیت می توان آن را متفاوت از خیزش های اخیر دانست.

گسترش اعتراضات مسالمت آمیز که پس از برخورد نیروهای سرکوب به خشونت کشیده شد، شهرهای ایران را یکی پس از دیگری در نوردید و مردم خشمگین را ناگزیر به عکس العملی در خور نیروهای امنیتی وادار کرد.

نام مهسا امینی تبدیل به اسم رمزی شد که این بار مردم ایران را در کنار هم مقابل حکومت استبدادی جمهوری اسلامی قرار داد.

ترند هشتک نام مهسا اکنون پس از گذر از مرز ٦٦ میلیون رکوردی بی سابقه را در نشان دادن نارضایی جمعی به ثبت رساند و محافل و شخصیت های جهانی را با خود همراه و هم صدا کرد.

در آستانه سفر رییسی که پیشاپیش او را جلاد دهه شصت می دانستند و سفرش به مقر سازمان ملل برای نشست سران کشورهای جهان مسجل شده بود، اکنون با وقوع این حادثه رسوایی عظیم دیگری را نیز جمهوری اسلامی به کارنامه بین المللی خود باید اضافه کند.

آتش خشم مردم چنان شعله های خود را می گستراند که بعید به نظر می رسد به زودی شاهد فروکش شدنش باشیم.

تلاقی این حادثه در آستانه  سفر  به نیویورک رئیسی هم می تواند بازتاب این قیام جمعی را بیشتر و بیشتر کند. مردم با فوران خشم خود ساعت به ساعت و روز به روز از این رود جاری پر التهاب، دریایی پیش رو به طوفان مبدل کرده اند که بعید به نظر می رسد بازتاب آن غرق بسیاری از سران حکومت را به دنبال نداشته باشد.

کورد بودن دختری جوان که ملت او سابقه ای دیرین در ستم کشیدن از حکومت های خودکامه در ایران را دارند، بنا به اظهار کارشناسان مختلف در حین وقوع حادثه تاثیر دوچندانی در توهین و ضرب و شتم بر وی را داشت.

آپارتاید جنسی متاثر از رفتار متحجرانه روحانیت شیعه در ایران سال هاست بند ستم بر گردن زنان ایران را فشرده می کند و اعتراض به این رفتار طالبانی جمهوری اسلامی یکی دیگر از دلایل فوران این خشم عمومی گردیده است.

چنانکه محمد بوعزیزی در جریان زندگی خود حتا شانس ابراز اعتراض خود را هم نیافته بود؛ مهسا یا ژینای امینی، دختر کورد نیز تصور نمی کرد که با خفتن خود در خاک می توانست موجب بیداری یک ملت باشد.

اکنون با گسترش روز افزون خشم فروخفته مردم ایران مصادف با ناتوانی و احتمالن مرگ ساکت خامنه ای، همچنین سفر پر حرف و حدیث رییسی به سازمان ملل، سویه شعارهای مردمی به برکناری جمهوری اسلامی در کشور سوق یافته و دور از ذهن نیست که به سقوط این دیکتاتوری ختم نشود.

هم صدایی مردم درین فوران خشم، بازتاب موضوع مهم دیگری هم شده که در بسیاری از شهرها آغاز این قیام را کوردستان بزرگ می دانند. قیامی که همه را کنار هم گردآورده و دیگر کسی نمی تواند آن را به نام خود مصادره کند.

مشت گره کرده ای که پرچمش را دختر مسافر کوردستان به اهتزاز در آورده، حالا حالاها بر زمین نمی افتد تا انتقام خود را از ظلم ظالم بیت رهبری باز نستاند.

باشد که خورشید آزادی طلوع خود را از کوردستان به جهان نشان دهد و نوری باشد بر چشم سیاه سیه اندیشان جمهوری اسلامی.

با اسم رمز ژینا؛ نامی که تا ابد زنده می ماند.

این مطلب در شمارە ٨٣١ روزنامە کوردستان منتشر شدە است.