هوشیار احمدی
رفقایمان ازم گله دارن، میگن چرا دوستان کورد این عالمه پرچم کوردستان همراه خود آورده اند!؟
این را دکتر.... یکی از دوستان فعال و محترم اپوزیسیون ایرانی در آلمان، در حین یکی از راهپیمایی‌های بزرگ کوردها و سایر ایرانیان جهت پشتیبانی از قیام موسوم به قیام ژینا امینی، پس از سلام و احوالپرسی با لبخندی دوستانه به بنده گفتند. البته لبخندشان بیشتر حکم لعابی را داشت بر جدیت آهنگ گفتارشان در این جمله انتقادی. اما این لبخند نتوانست احساس و جدیت نیت گفتارشان را از مخاطب پنهان کند.
بنده و یکی دیگر از دوستان کوردم با دو پرچم خورشید نشان کوردستان در صفوف جلوی راهپیمای ای بودیم، راهپیمایی‌ای که صدها فعال کورد ازجمله اعضای حزب دمکرات کوردستان ایران با پرچم‌های برافراشته و شعارهای رادیکال مانند همیشه در آن حضور جدی داشتند.
البته بنده نیز با لبخندی دوستانە و نگاه و لحن متقابلا جدی در پاسخ با ایشان عرض کردم: و این رنگهای زیبا و خورشید درخشان، جلوەهای راهپیمایی را چه زیبا و باشکوەتر کردەاند. و به این نیز بسنده نکردم، ادامه دادم، یکی از ارکان اصلی حضور ما اینجا و کنار هم، دموکراسی و تمرین دموکراسی است، تمرین باهم بودن، یکدیگر را فهمیدن، تحمل کردن، درک وجهه تمایزهای هم و به آنها ارج نهادن. می‌دانید دموکراسی اصطلاحیست که نزدیک به یک قرن است رکن اصلی نام حزب ما (حزب دموکرات کوردستان ایران) می‌باشد.
ما همواره بر دموکراتیک بودن آینده ایران تاکید داشته و خواهیم داشت. از کسی هم پنهان نیست، این دموکراتیک بودن در عین حال که از اعتقادات استراتژیک ماست، ضامنی نیز بر چگونگی تقسیم قدرت و زندگی مسالمت آمیز تنوعات ملی و مذهبی و فرهنگی و هر رنگی با هم در ایران فردا خواهد بود.
در پایان نیز تاکید کردم، این حضورهایمان با تنوعات فکری و رنگی و اعتقادیمان در این تظاهرات، گردهمایی و راهپیمایی‌ها تمرینیست برای آن فردای مورد بحثمان. ایشان دیگر چیزی نگفتند، با نگاه و لبخندی دوباره به راهپیمایی ادامه دادیم.
اما کنش و واکنش‌های مشابه و بعضاً تند، پرخاشگرانه و حتی می‌شود گفت نژادپرستانه در داخل و خارج، از عوام تا اعیان، از بیسواد تا آکادمیسینها، از بەظاهر روشنفکران تا روزنامه نگاران و... حول این محور، می‌تواند زنگ خطر جدی‌ای را برای ما مبارزان راه آزادی و دموکراسی از ملیت‌های تحت ستم حکومت‌های پی در پی ایران فعلی باشد.
باید ازعان نمود، ایرانیان ایرانگرا و تمامیت‌خواه بطور مداوم نشان داده و اثبات هم کرده‌اند که حاضر به تجدیدنظر در طرز نگرش خود در مورد ملت‌های دیگر ساکن جغرافیای فعلی ایران و حقوق و ارزش‌هایشان نیستند. و حتی بدتر از آن، بیشتر آنها هنوز، دیدگاه دگرهراسی را بر دگرشناسی ترجیح می‌دهند و این یعنی ناامید کردن دیگران از چشم انداز امیدبخش همزیستی مسالمت آمیز در ایران آینده.
اگرچه سایر ملل ساکن ایران به لطف مبارزاتشان بیش از بیش بر حقوق خود آگاه شده و بر تحقق حقوق و اهداف والایشان پای می فشارند، اما درجا زدن کلیت ملت حاکمه (فارس) که همچنان بر ایده (ایران یک ملت و یک پرچم) مصرند، این درخشش امید را کم نور می کند و این یعنی روز ازنو، روزی ازنو.
متاسفانه این حساسیت آنها بعضاً برایشان قابل کنترل نیز نیست. همچنان که دیدیم، بعضی از آنهایی که می‌توان با عنوان نژادپرست ازشان نام برد در تظاهرات ایرانیان خارج از کشور علی الخصوص در شهرهای ستکهلم و لندن به تظاهرکنندگان کوردی که پرچم کوردستان را در دست داشتند و یا حتی لباس کوردی پوشیده بودند، اهانت و بی احترامی کرده و حمله ور شدند.
بنابراین بایستی واضح و قاطع عنوان کرد، در کشور ایران، غیر از ملت حاکمه فارس، ملت‌های دیگری نیز با وجهه تمایز و ارزش‌های ملی، تاریخی، فرهنگی و سیاسی منحصر به خود وجود دارند که پافشاری تاکنونی نامنطقی، ناسیاسی و دگرستیزانه بر نفی آنها، فقط و فقط باعث مصرتر شدنشان بر خواسته و ارزش‌های شان شده و خواهد شد و نیز باعث تنفر و انزجار بیشتر آنها از نفی کنندگان گردیده و مضاف بر اینها مولدی برای تولید نیروی مرکز گریز و واگرایی خواهد شد.
این حقیقت تلخ و ناخوشایند نیز بارها برای همگان روشن شده است. متاسفانه بنظر می‌رسد، کنش و واکنش‌های طیف نفی گرا و نژادپرست بیشتر از احساس نفرت، هراس و تعصب کور سرچشمه می‌گیرد تا تعقل و تفکر و این موارد نیز دلیل بر این هستند که اصحاب چنین نگرش‌های بیشتر بر شور تاکید دارند تا شعور. به همین دلیل نیز با دیدن پرچم کوردستان ، بدون تامُل، تعقل و اندیشیدن، اولین مفهومی که به بخش احساسات مغزشان خطور می‌کند، اصطلاح تجزیه می‌باشد که متعاقباً و بدون وقفه، برای رهایی از فشار طاقت فرسای تنفر و انزجار احساسی، روانی‌ای که چشم عقل و سرشان را نابینا می کرده است، انگ تجزیه طلبی را بعنوان منطق پاسخ برمی‌گزینند.
و اما موضع ما، ما به عنوان اعضای جامعه کوردستان و ملت کورد چیست؟
بسیاری از رهبران سرشناس احزاب و سازمانهای کوردستان ایران، بارها ازعان نموده‌اند، ما بعنوان یک ملت دارای حقوق ملی خود هستیم، حقوق ملی‌ای که نادیده گرفته شده و یا تضییع و پایمال گردیده. برای تحقق این حقوق ملیمان نیز به شیوه های مختلف مبارزه کرده و تا رسیدن به اهداف والایمان ادامه خواهیم داد.
نکته قابل توجه اما اینجاست که بسیاری از آنها و سرشناسترینشان یعنی دبیرکل و رهبر فقید حزب دموکرات کوردستان ایران دکتر "عبدالرحمان قاسملو" به وضوح اشاره می‌کنند که ما موظفیم برای نسل خود تعین سرنوشت کنیم، نمی توانیم برای نسل‌های آینده ملتمان تعین تکلیف نمایم. یعنی آنها خود تصمیم گیرندگان و تعین تکلیف کنندگان نسل خود خواهند بود.
پس با این فرمول منطقی، بخش مهمی از این تناسب حل خواهد شد، حداقل تکلیف نسل ما روشن است و تکلیف طرف مقابل ما نیز بایستی روشن باشد. ما روشن و قاطع اظهار می‌کنیم، بعنوان یک ملت، چنانکه دارای سرزمین، هویت، تاریخ، زبان و فرهنگ مشخص ملی خود هستیم، دارای پرچم مشخص خود نیز می‌باشیم. پرچمی که یکی از ارزش‌های والای ملتمان محسوب می گردد، ارزشی که نشان یک ملت است، ملتی که برای به اهتزاز درآوردن این پرچم خون بهای سنگینی تاکنون داده است. ارزشی که در کنار ارزش‌های والای دیگر است و برافراشتنش وظیفه و حفاظت و پاسداریش به معنی حفاظت و پاسداری از ملت و میهن محسوب می گردد.
در نتیجه باید گفت، کوته فکریست اگر کس یان کسانی صرفاً از برافراشتن پرچم ملت و اتنیک دیگری به هراس بیفتند. این هراس و دستپاچگی خود نشانەای بارز بر رد دیگری و ترویج استبداد خواهد بود. احساس و کنشی که دال بر ضدیت دموکراسی، زندگی مسالمت آمیز، رد تنوعات و نهایتاً اعتقاد به دیکتاتوری نژادی. و ختم کلام، اگر ایران آینده در میدان عمل ایرانی دموکراتیک نباشد، در آن حقوق هیچکدام از ملیتها و تنوعات دینی و فرهنگی دیگر محفوظ نخواهد بود، در چنین ایرانی نیز نباید از ملیت‌های دیگر انتظار تبعیت و مسالمت داشت.
با مثالی روشن مقاله را بپایان می‌رسانم، احزاب عمده کوردستان ایران (دموکرات و کومله)، در چشم‌انداز استراتژیکشان برای ایران آینده، بصورت برنامه و اساسنامه، انتظار تحقق حقوق ملت کورد در ایرانی دموکراتیک و فدرال را طرح، ترسیم و تصویب کردەاند. در ایرانی دموکراتیک و فدرال نیز حقوق ملل مختلف ساکن ایران با قوانین روشن، مشخص خواهد گردید. و صد البته پرچم کوردستان نیز یکی از آن موارد مهم خواهد بود.
این مقالە در شمارە ٨٣٦ روزنامە کوردستان منتشر شدە است.
