ارومیە. ب
هشتاد سالگی حزب دموکرات کوردستان ایران، تنها ثبت یک تاریخ طولانی در تقویم نیست، بلکه یادآور شکل‌گیری و استمرار پیوندی زنده میان مردم کورد و نهادی است که از نخستین روزهای حیات خود، ریشه در زندگی روزمره آنان داشته است. این پیوند، در دهه‌های پرآشوب ۴۰ و ۵۰ خورشیدی، با رشادت پیشمرگه‌ها، هوشیاری سیاسی و حضور بی‌دریغ مردم ساخته شد. آن نسل‌ها، با کمترین امکانات، در میدان‌های پرخطر، نه تنها از آرمان آزادی دفاع کردند، بلکه اعتماد و همبستگی‌ای بنا نهادند که هنوز در حافظه جمعی روستاها، شهرها و خانواده‌ها جریان دارد.
مردمی بودن حزب، بزرگ‌ترین سرمایه آن است، سرمایه‌ای که حاصل سال‌ها همراهی در لحظات سخت و روزهای امید بوده است. پایگاه اجتماعی‌اش، از روستایی و شهری تا فرهنگی و روشنفکر، شبکه‌ای از اعتماد و تعلق ساخته که فراتر از نسل و جغرافیا امتداد دارد. این سرمایه، اگر با زبان امروز و ابزارهای نوین بازتعریف شود، می‌تواند حلقه‌ی اتصال نسل‌ها باشد، از پیشمرگه‌هایی که در سرمای کوهستان و گرمای میدان‌ها ایستادند، تا جوانانی که امروز میدان نبردشان بیشتر عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی و رسانه‌ای است.
نسل امروز، با همه تفاوت‌هایش، همچنان نیازمند معنای مشترک، پشتوانه اخلاقی و حس تعلق است. تجربه نسل‌های پیشین نشان داده که حزب دموکرات کوردستان ایران می‌تواند چنین پناهگاهی باشد، جایی که هم امنیت روانی و اخلاقی فراهم کند و هم مدرسه‌ای برای یاد گرفتن کار جمعی، انضباط، شجاعت و مسئولیت‌پذیری باشد. اگر این میراث با خلاقیت نسل نو پیوند بخورد، می‌توان پایگاهی ساخت که هر کوردی، فارغ از سن و گرایش فکری، خود را در آن شریک بداند.
امروز، در میانه‌ی تحولات سریع خاورمیانه و فشارهای ژئوپولیتیکی، نقش چنین نهادی حساس‌تر از همیشه است. روژهلات در برابر پیچ‌وخم‌های تازه‌ای قرار دارد که تنها با هدایت هوشمندانه، انسجام اجتماعی و مدیریت اختلافات داخلی می‌توان از آنها عبور کرد. ظرفیت تاریخی و مردمی حزب، آن را در موقعیتی یگانه قرار می‌دهد تا پایگاهی برای اتحاد و همدلی میان همه جریان‌های فکری باشد، پلی که اختلاف‌نظرها را به گفت‌وگو و همکاری بدل کند و مانع شود که تحولات پرشتاب، جامعه را به حاشیه یا انزوا بکشاند.
هشتاد سالگی، زمانی است برای مرور رشادت‌ها، اما مهم‌تر از آن، فرصتی است برای بازتعریف نقش، نقشی به‌عنوان مرکز ثقل سیاسی و اجتماعی که بتواند با بهره‌گیری از تجربه دهه‌های گذشته و آگاهی از واقعیت‌های امروز، روژهلات را از این برهه حساس با کمترین هزینه و بیشترین دستاورد عبور دهد. این تنها زمانی ممکن است که حزب همچنان مردمی بماند، شفافیت را پاس بدارد، و آغوشش را به روی تنوع اندیشه‌ها و نسل‌ها باز نگه دارد.
اگر چنین رسالتی با جدیت دنبال شود، هشتاد سال گذشته نه فقط یادگاری از گذشته، بلکه سکوی پرشی برای آینده خواهد بود، آینده‌ای که در آن حافظه تاریخی، نیروی جوانی و عقلانیت جمعی، راه را برای کوردستانی با کرامت، آزادی و انسجام هموار می‌کند.
