رژیم ایران از هر شیوەای برای شکنجە زندانیان استفادە میکند، کە محرومیت درمان یکی از شیوەهای معمول آن است.
در این خصوص، مریم اکبریمنفرد، رضا خندان و شهریار براتینیا، زندانیان سیاسی محبوس در زندانهای قرچک ورامین و اوین، از رسیدگی پزشکی و اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان محروم ماندهاند و ناظم بریهی نیز، در هفتمین روز اعتصاب غذا در زندان شیبان اهواز بسر میبرد کە با وخامت شدید جسمانی مواجه شده است.
طبق گزارشات سایت حقوقبشری هرانا، روز پنجشنبه، ۲۷ آذر، مسئولان زندان قرچک ورامین دو روز پیش به اکبریمنفرد اطلاع دادند، که برای ادامه درمان به یکی از "مراکز درمانی دولتی" مراجعه کند.
اکبریمنفرد، با اشاره به ماهیت تخصصی درمان موردنظر، از پذیرش این پیشنهاد خودداری کرده و اعلام کرده که امکان دریافت خدمات کایروپراکتیک در مراکز دولتی محدود است. او از مسئولان خواسته، که مرکزی مناسب را یافته و با تقبل هزینهها، شرایط درمان را برای او فراهم کنند.
اکبریمنفرد، پس از گذراندن ۱۵ سال محکومیت در تبعید، اول آبان ۱۴۰۳ از زندان سمنان به زندان قرچک ورامین منتقل شد تا حکم دو سال حبس جدیدش به اجرا درآید.
بر اساس گزارش سالانه هرانا، محرومماندن زندانیان سیاسی و عقیدتی از درمان مناسب در پنجسال گذشته نسبت به دوره پنجسالە پیش از آن، هشت برابر شده و تنها در سال ۲۰۲۴، دستکم در ۴۱۲ مورد مقامهای زندان از ارائه خدمات پزشکی مناسب به زندانیان خودداری کردەاند.
در سالهای گذشته شماری از زندانیان در ایران جان باختەاند و رژیم ایران هیچ مسئولیتی را در قبال این مرگها که بدلیل فشار، شکنجه یا عدم ارائه خدمات پزشکی رخ دادەاند، نپذیرفته است.
سرکوب در ایران بویژە در کوردستان بهعنوان بخشی از یک سیاست مستمر و ساختاری، سالهاست با شدت و اشکال گوناگون ادامه دارد و زندگی روزمره شهروندان را تحتتأثیر قرار داده و شهروندان کورد اغلب با اتهامهای مبهم امنیتی مواجه میشوند و مطالبات مشروع آنان برای برابری، عدالت اجتماعی و حقوق بنیادین با سرکوب پاسخ داده میشود، وضعیتی که نشاندهنده نقض گسترده حقوق بشر و محرومیت سیستماتیک مردم کوردستان است.
