قصرشیرین بهعنوان یکی از مهمترین شهرستانهای مرزی کوردستان با وجود موقعیت راهبردی، مرزهای رسمی خسروی و پرویزخان و تردد گسترده رانندگان و فعالان اقتصادی، همچنان از کمبود جدی امکانات فوریتهای پزشکی و درمانی رنج میبرد.
این شهرستان با بیش از ۲۷ هزار نفر جمعیت ثابت و جمعیت شناور چند هزار نفری روزانه، عملاً تنها با دو پایگاه اورژانس ۱۱۵ و دو دستگاه آمبولانس فعال پوشش داده میشود.
این دو آمبولانس باید همزمان شهر قصرشیرین، مرزهای خسروی و پرویزخان، نفتشهر، محورهای سرپلذهاب، گیلانغرب و حتی مسیر سومار را پوشش دهند.
در چنین شرایطی، اعزام یک آمبولانس به مأموریتهای طولانی، کل شهرستان را برای ساعتها با حداقل امکانات اورژانسی مواجه میکند و جان هزاران نفر را به خطر میاندازد.
کمبود پایگاه اورژانس در مرز رسمی پرویزخان، جایی که روزانه هزاران کامیون، راننده و کارگر تردد دارند، به یکی از اصلیترین مطالبات مردم تبدیل شده است.
نبود پایگاه ثابت فوریتهای پزشکی در این مرز، در صورت بروز حوادث میتواند پیامدهای جبرانناپذیری بهدنبال داشته باشد.
در کنار بحران اورژانس، کمبود پزشک متخصص و تجهیزات پزشکی در تنها بیمارستان شهرستان نیز نگرانیها را دوچندان کرده است.
بیمارستان ۹۶ تختخوابی قصرشیرین که تنها ۶۰ تخت فعال دارد، با نبود متخصصانی چون بیهوشی، زنان و زایمان و اطفال مواجه است؛ شرایطی که گاه بیماران را ناچار به انتقال به مراکز دوردست کرده و جان آنان را در مسیر به خطر میاندازد.
نگاه حاشیهای و امنیتی رژیم اسلامی ایران به سراسر کوردستان باعث شده که قصرشیرین و دیگر شهرهای مرزی کوردستان، علیرغم نقش کلیدی در اقتصاد، همچنان از حداقلهای امکانات رفاهی و درمانی محروم باقی بمانند.
